Horyzont

Powieki opadły, a zmęczenie

nieumiejętnie dopasowało słowa,

tymczasem palce skrzętnie je skasowały.

Powstała przestrzeń, pełna ciepła i zrozumienia.

Przestrzeń dostępna dla tych, którzy byliby skłonni ją przyjąć.

Przestrzeń, której objawem była uchwycona dłoń i radość z obecności.

Przestrzeń źrenic, które patrzą ufnie w dal, bez względu na horyzont zdarzeń.

Autostrada A4 Kraków – Jaworzno, 31 X 2014

Alien

Breathing heavily

Growling softly

Biting slowly

Tearing harmfully

Meeting humans

In their houses

Locked in shells of

their consciousness

Crying heavily

Loving softly

Living slowly

Dying harmfully

Breeding aliens

Brain delusions

Being opened

To conclusions

Kraków, 31 X 2014

Zbytnio

- Nie przejmuję się zbytnio - powiedział i zatopił dwunastocentymetrowe ostrze jego noża prosto w również jego brzuch, następnie przekręcił kluczyki w stacyjce i niespiesznie ruszył do przodu, nie przejmując się zbytnio cieknącą na fotel krwią. On tymczasem beztrosko dopalał świeżo skręconego jointa, uśmiechając się do leniwie poszerzającej się plamy krwi na jego co raz mniej białych spodniach. Obrócił głowę do niego i odpowiedział - Słusznie, nie przejmuj się zbytnio.

Kraków, 28 X 2014

Stefan

Stefan stojąc obok pobliskiego skrzyżowania polnych dróg, rozmyślał sennie nad drogą do domu. Podniósł opuszczoną dotąd głowę i zerkną wesołymi oczami na jego siostrę i jej nieudolne próby przedarcia się przez nienaturalnie rosnące w dół pędy, rozgałęzionej od samej ziemi surmii. Marianna dostrzegła wzrok brata i posłała mu w odpowiedzi rozbrajający uśmiech. Kiedy oni bezsłownie porozumiewali się mieszanką gestów i spojrzeń, sześciometrowa katalpa, zupełnie bez ostrzeżenia, zrzuciła wszystkie liście, pozostawiając nagie pędy obwieszone długimi, cienkimi, strąkokształtnymi torebkami. Wyglądała jakby miała zamiar rzucić się nimi na rozanielone rodzeństwo. Stefan zadarł głowę do góry, by sprawdzić czy aby na pewno wszystkie liście spadły z jego starej przyjaciółki. Gdy upewnił się, iż tak w istocie jest, zaczął zagarniać je na jedno miejsce i w powstałej miękkiej kupie liści zwinął się w kłębek, po czym nie czekając na siostrę zasnął. Marianna zmęczona przeprawą, przydreptała do niego i przytuliła się swoimi kłującymi kolcami.

Kraków, 26 X 2014

Podwaliny

Cisza i ściany,

czy to one tak szumią,

czy raczej nieobecność.

Każdy dźwięk,

wnikający w szumiącą ciszę ścian,

jest jak odgłos z innego świata.

Im rzadsze dźwięki

zasypiającego miasta

i poruszającego się budynku,

tym szum ciszy staje się głośniejszy.

Jeśli przerwę pisanie,

szum zagłuszy ciszę,

wpadnę prosto do własnego mózgu

i zatopię resztki kłów w jego fałdach,

rozerwę je na strzępy,

głośno mlaskając szarymi komórkami.

...uff...

Juliusz wtargnął swoją pobudką

i zgryza tekturowe ściany szumiącej ciszy.

Runęły podwaliny krwawego rytuału codzienności,

prosto w kojący chłód lśniącej ciemności.

Kraków, 23 X 2014

Nabieramy

Nieco jesiennie, a jednak jakby nie.

Liście nabrały słusznych kolorów

i nieuchronnie zmierzają w dół,

na drugą stronę

w grawitacyjnym tańcu

kurczowo trzymając się siebie

z pomocą coraz wątlejszych ogonków liściowych.

My natomiast

z czasem,

w końcu,

stajemy przed sobą,

mimo zabiegania codziennością

mniej lub bardziej zwykłych czynności i spraw.

Jak te opadające liście

nabieramy nowych barw

i w zderzeniu z podłożem naszej rzeczywistości

nadarza się okazja

do wglądu w tworzące nas zmysły.

Kraków, 15 X 2014

Oczekiwanie

Jeśli zacznę pisać,

będzie to kontynuacja tego co wciąż trwa,

procesu niezmiennie objawiającego się treścią.

Kolejne zapisane kartki

ponumeruje mijającymi dniami,

te zmienią się w matematyczne ciągi

nieprzerwanie zmierzające do nieskończoności.

Kiedy dotrę do przedostatniej liczby,

świat zacznie liczyć wszystko od nowa,

pojawi się kolejny Wielki Wybuch życia,

który oczekuje kontaktu z drugiej strony.

Opadną flagi wszystkich państw

i wyścielą nowy czas.

Kraków, 11 X 2014

Niemożność

Odpuście sobie ból wynikający z wszelkich niemożności, poprzez dopuszczenie do jego w was rozlania się i przemienienia w coś znacznie potężniejszego. Nie bójcie się, ani przenikającego bólu, ani powstającej potęgi.

Kraków, 8 X 2014

Wyczucie

W moje przebudzenie

wdarły się odgłosy ptaków i jasność słońca

oraz myśl, która zda się nie mieć końca,

że w kwestii miłości

nie mam chyba jednak cierpliwości.

Uczucie to szybko we mnie się rodzi

i bólem tęsknoty niemile uwodzi,

więc odpuszczam sobie niemożności wszelakie,

patrząc nowym okiem na cierpienie takie.

Dostrzegam drugą stronę uczucia,

choć wciąż brak mi w tym jeszcze wyczucia.

Chciałbym kochać bez bólu i cierpienia,

tylko czy brak pewnych odczuć,

we mnie się zamienia?

Jaworzno, 4 X 2014

Gama

Czerń niezliczonych świateł

i tych rozcinających pobliską przestrzeń

wnika prosto przez ewolucyjny majstersztyk.

Przemieszczam się w czasie od narodzin,

przestrzeń porusza się ze mną,

nie wiem kto za kim podąża,

nie wiem kto kogo pożąda.

Czy jestem wytworem ciemności,

czy raczej jasności,

a może gromadzi się we mnie

cała gama dźwięków,

tak różnych od kolorów.

Może rozkoszny ból uczuć

to ledwie początek drogi

do pełni zrozumienia siebie

wśród innych

i innych wokół mnie,

gdzie nikt i nic

nie jest skupione na mnie,

a jednak jestem

w samym centrum zdarzeń.

Autostrada A4 Kraków – Jaworzno, 3 X 2014