Pani Ka

Panika,

pani Ka,

nienawistna kompanka.

Pani wspierająca

nie zawsze słuszne obawy,

przyjaciółka strachu

z uśmiechem patrząca

na rozdeptujący się tłum,

na wycofujące się serca,

na niewykonane ruchy i gesty.

Pani co rości sobie prawo

do wszystkich, w których wciąż

drzemie nasienie strachu.

Na panią Ka sposób mam,

zatrzymuję się

i choć pewien nie jestem

idę doświadczać

co przede mną stawia

następujący mimowolnie czas.

Kraków, 19 V 2015

Słowa bez dźwięku w porozumieniu rozdźwięku

Siedzą,

trzymają się za ręce.

Intymność,

wymaga od nich dyskretnego kontaktu,

więc rozmawiają:

esemesami,

niezauważalnymi gestami,

splecionymi dłońmi,

bliskością ciał, muzyką

i wspólnie dzielonym spojrzeniem uśmiechów.

A za oknem pociągu

pola uprawne,

poznaczone plamami drzew,

złocą się kwitnącym rzepakiem.

Słońce oświetla nieużytki

wydobywając z nich pierwotny urok

nieobecności człowieka.

Miłość przybiera różne formy.

Jarosław - Kraków, 3 V 2015